Mia strompelt vanuit bed naar haar woonkamer met aangrenzende keuken en drukt het knopje van haar koffieapparaat in. De avond daarvoor had ze al een cupje in het apparaat gedaan en ook haar favoriete oranje mok staat al klaar. Ze beweegt zich vervolgens naar het toilet en dit is Mia’s vaste routine in de ochtend. Door het raam schijnt een felle ochtendzon en dat is precies wat ze nodig heeft. Gisteren was ze te laat naar bed gegaan, vandaag zou een drukke dag worden en ze had haar energie hard nodig. Toch kan ze de slaap de laatste tijd niet vatten, en dat zorgt ervoor dat ze veel te lang op de bank blijft hangen, terwijl ze eigenlijk in bed hoort te liggen. De ochtendzon zorgt ervoor dat Mia echt een beetje wakker begint te worden en ze loopt met haar mok in haar handen naar het raam en tuurt naar buiten. Beneden ziet ze haar auto staan en dat is een confrontatie met haar werkelijkheid.

Dinsdag kwam er een einde aan mijn corona-thuisisolatie en de wijde wereld lag weer voor me open. De afgelopen dagen met corona waren vrij heftig. Mijn vriend was even ziek als ik, iets met gedeeld leed. We waren samen. Het was prachtig lenteweer. Je kunt het slechter treffen. Mijn dochter had inmiddels al dagen buikgriep en ook daar mocht mijn lijf van meegenieten. De wijde wereld in, alleen als het echt noodzakelijk was. Even rustig opstarten zou geen overbodige luxe zijn.

Mensen die passeerden en alles leek zich in slow motion te bewegen. Woorden, zijn woorden. Waren we dan samen geweest? Nooit kreeg ik echt hoogte van hem, behalve die ene dag. Hij vertelde toen twee uur na onze eerste ontmoeting dat hij verliefd op me was. Blijkbaar waren we een paar maanden samen geweest en maakte hij daar nu een einde aan. Misschien moest ik hem vertellen wat ik voor hem voelde. Misschien moest ik hem vertellen dat hij zichzelf zou moeten zijn, in ieder geval bij mij. Misschien moest ik hem vertellen dat hij de liefde van mijn leven was en ik alles zou doen om bij hem te zijn. Ah, jezus. Robin. Het enige wat ik hem vertelde was dat ik van hem hield. Voor het eerst in mijn leven kon ik zeggen "Ik hou van je", maar in de werkelijkheid plakte ik er het woordje 'maar' nog voor. Hij had gelijk, over zoveel. Waarschijnlijk zou ik een deel pas nog veel later begrijpen, zoals hij mij vertelde. Hij zocht steeds mijn ogen en ik keek alleen maar naar buiten, zodat hij niet kon zien wat zijn woorden met me deden. "Maar, ik hou van je" hakkelde ik. Ik probeerde in zijn ogen te kijken. Hij antwoordde: "Ik hou ook van jou. Als we nu verder zouden gaan samen, dan zouden we elkaar meeslepen. Jij zou mij meeslepen. Alles wat je me hebt verteld. Ik denk niet dat ik genoeg voor je kan zijn." Blijkbaar waren we dus samen. Godver. Hij wist niet eens hoe graag ik bij hem wilde zijn. Hij vervolgde: "we zullen later misschien wel echt samen zijn".