Dinsdag kwam er een einde aan mijn corona-thuisisolatie en de wijde wereld lag weer voor me open. De afgelopen dagen met corona waren vrij heftig. Mijn vriend was even ziek als ik, iets met gedeeld leed. We waren samen. Het was prachtig lenteweer. Je kunt het slechter treffen. Mijn dochter had inmiddels al dagen buikgriep en ook daar mocht mijn lijf van meegenieten. De wijde wereld in, alleen als het echt noodzakelijk was. Even rustig opstarten zou geen overbodige luxe zijn.
De wijde wereld was op donderdag in een paar dagen flink afgekoeld. Ik moest een nieuw rijbewijs aanvragen en als ik de afspraak zou verplaatsen, zou ik twee maanden moeten wachten op een nieuwe afspraak. Nee, het aanvragen van een nieuw rijbewijs voelde als noodzakelijk. Ik was mijn rijbewijs al maanden kwijt en duidelijk in overtreding.
Het was koud op de fiets, en al lopend naar de eerste etage van het Huis van de Stad, verwelkomde ik een voldaan gevoel. Muts op, handschoenen aan, al mijn sleutels op de juiste plek. Ik liep de treden naar boven en realiseerde me dat ik al mijn zaken langzaam op orde begon te krijgen. Natuurlijk was ik mijn werksleutels al ruim een maand kwijt, ze zouden wel weer ergens opduiken. Op mijn werkplek had ik een manier gevonden om me voort te bewegen binnen de school, het betreft hier jarenlange ervaring met het kwijtraken van sleutels. Mijn afgesloten werkkast bleef al weken gesloten en ik vond een manier om alle spullen in de kast niet nodig te hebben. Ik kon nog wel even zonder die sleutels.
Ik nam plaats op vaaggevormde bank en trok mijn handschoenen uit. Ik haalde alle benodigde spullen voor het verlengen van mijn rijbewijs tevoorschijn uit mijn goed georganiseerde tas. In mijn portemonnee trof ik mijn nieuwe pinpas aan. Afgelopen dinsdag maakte ik al een kleine stap om de wijde wereld te betreden. Dat is nu de dag van een nieuw pinpas-incident. Mijn zoontje bracht ik die dag naar de voorschoolse opvang. Ik haalde daarna croissantjes bij de Albert Heijn, dronk een kopje koffie op het balkon van mijn vriend en fietste vervolgens naar huis. Om 08.20 zat ik met een bakje koffie klaar voor het thuiswerken voor de dag. Op de bank lag mijn zieke dochter waarvoor ik een doktersafspraak had staan aan het einde van de middag. Later die dag, bedacht ik in de wachtkamer van de huisarts dat mijn pinpas misschien toch bij de Albert Heijn moest liggen. In de Albert Heijn ontdekte ik die ochtend dat mijn pinpas was verdwenen, gelukkig kon ik betalen met mijn kooppunten. Ik had al eerder ervaren dat kooppunten heel handig zijn in zulke gevallen. Rond lunchtijd had ik de Albert Heijn al gebeld, maar zonder resultaat.
Mijn dochter lag na het doktersbezoek weer geïnstalleerd op de bank en ik besloot mijn route van die ochtend te fietsen. Mijn zoon haalde ik op van de buitenschoolse opvang. Hij vond het een goed idee om nog eens bij de Albert Heijn te gaan kijken. We konden dan vast en zeker ook nog kaasblokjes halen. Bij de Albert Heijn bleek dat mevrouw de servicemedewerker mijn pinpas had gevonden, hoezee. Mooie dingen, maar mijn bank had mijn pas definitief geblokkeerd. Mijn lief vertrouwde me twee dagen zijn pinpas toe. Ik zag lichte vrees in zijn ogen. Donderdag lag mijn nieuwe pinpas op de deurmat en met het verlengen van mijn rijbewijs zou het leven ook weer makkelijker worden.
Ik verzekerde de medewerker van de gemeente dat een spoedaanvraag voor mijn rijbewijs echt niet nodig was. Zonde van de dertig euro. Ik gaf haar exact dezelfde pasfoto als die op mijn identiteitskaart. Die kaart was pas een paar maanden oud en die daarvoor was ik al jaren kwijt. Na de zomervakantie veranderde ik van werkgever en plotseling kwam ik niet alleen meer weg met mijn rijbewijs. Altijd die eeuwige verstrooidheid. Na het maken van een ophaalafspraak voor de volgende week liep ik de trap af, deed mijn oordopjes in, zette muziek op, pakte de fietssleutel en trok mijn handschoenen aan. Halverwege de trap naar beneden stopte ik, want aan de balustrade stond een beveiligingsmedewerker klaarblijkelijk tegen me te praten. Onhandig trok ik een handschoen uit en pauzeerde mijn muziek. De meneer herhaalde zijn boodschap en ik wenste hem ook een fijne dag. Beneden aangekomen had ik me hersteld en stapte het Huis van de Stad uit. Het gebouw dat veel mensen lelijk vinden. Het is prachtig en zou niet alleen moeten worden gezien als een opzichzelfstaand gebouw. Het staat representatief voor de stad en de geschiedenis hier. De gebouwen samen, het station. De koude regen op de laatste dag van maart, terwijl ik zachtjes mee begon te zingen met de lyrics van Sunny Afternoon van The Kinks.
Tijdens de autorit naar school de volgende ochtend, vertelde ik mijn kinderen dat het vandaag 1 april was. Natuurlijk realiseerde ik me dat ik mijn voorliefde voor geschiedenis bij ze kwijt zou kunnen. 1 april heeft verschillende verhalen, zo legde ik uit. Ik koos de Tachtigjarige Oorlog en de impact van het verhaal over Alva die zijn bril verloor op deze dag in 1572. Op een besneeuwde parkeerplaats vroeg mijn zoon of dit een grapje was van het weer: de sneeuw. Mijn dochter vond de wc-rol die ze mee moest nemen naar school maar een raar verhaal, dat had vast te maken met 1 april.
Aan het einde van de middag liep ik verdwaasd rond op de parkeerplaats bij de buitenschoolse opvang van mijn kinderen. Alweer, ik was alwéér mijn sleutels verloren. Ik wist vrijwel zeker dat ze in mijn jaszak zaten. Ik had echt iets moeten doen aan die kapotte jaszak. Waar waren mijn sleutels? Mijn kinderen waren dit soort dingen wel gewend en gaven allerlei goedbedoelde adviezen en ik probeerde zo geduldig mogelijk te antwoorden op al hun vragen. Ondertussen had ik lichte kortsluiting in mijn hoofd, dit was voor mij geen unieke situatie.
Na het doorzoeken van twee supermarkten liep ik rondjes op de parkeerplaats van de Weerestein. De parkeerplaats gelegen naast de buitenschoolse opvang en gelegen achter het huis van mijn schoonouders. Hier stond ik een half uur eerder geparkeerd om mijn kinderen op te halen, het was eindelijk weekend.
Ik moest mijn zoektocht staken en zou mijn reservesleutel halen bij mijn vriend. Ik moest mijn kinderen thuisbrengen en voor mezelf rust creëren. Mijn vriend was kalm en benoemde de compleetheid van de dag ervoor: mijn rijbewijs en pinpas. Mijn sleutels zouden heus wel weer opduiken, probeerde ik hem gerust te stellen. Ik had hem al meerdere malen gewaarschuwd voor mijn verstrooidheid, maar ook zijn huissleutels zaten aan mijn sleutelbos.
Thuis besloot mijn dochter om alle voorbereidingen te treffen voor de aankomende filmavond. Mijn zoon zou alvast zijn Lion King-pyjama aantrekken. Ik zou op zoektocht gaan naar de vermiste sleutels. Tussen de handrem en de bijrijdersstoel van mijn auto vond ik de sleutels van mijn werk. Ik lachte hardop, want sleutels kwamen altijd terecht. Pasjes niet, dat was meestal mijn ervaring.
Ik bedacht me dat ik ooit uit frustratie het slot van mijn fiets open had geslepen, en een dag daarna de sleutels vond in de voering van mijn jas. Ik dacht aan een aantal ex-collega's die mijn sleutels meerdere keren hadden gevonden. Ik dacht aan een foto van mijn sleutels in de wekelijkse nieuwsbrief op werk. Op mijn nieuwe werkplek had ik mijn sleutels al eens in mijn postvakje gevonden. Ik dacht aan de verloren sleutels tijdens het voetballen. Een aantal jaar geleden vond ik mijn portemonnee twee dagen na de vermissing zelf, in een schap, terug in een drogisterij. Datzelfde jaar werd ik teruggebeld door de Lidl, mijn telefoon lag daar inderdaad en was in de vriezer gevonden.
Ik gooide de deur van mijn auto dicht, stak de parkeerplaats over en ondertussen zocht ik naar het nummer van de Jumbo. Vijf minuten later zat mijn zoon, gekleed in zijn Lion King-pyjama en regenlaarzen, naast me in de auto. Hij was heel blij, want de sleutels van mama waren gevonden bij de Jumbo. Hij vertelde dat hij vandaag geen 1 april grapje bij me uit zou halen. Hij vertelde ook dat het niet erg was om dingen kwijt te raken, want altijd zouden er mensen zijn die konden helpen. Bij thuiskomst had mijn achtjarige dochter de huiskamer gereedgemaakt voor de filmavond en stond de salontafel vol met hapjes.
Vandaag liep ik op de Weerestein, alweer. Het leven zat vol wonderlijke tegenstellingen. Ik raakte voortdurend alles kwijt en liep op de Weerestein, waar ik vijftien jaar geleden de liefde van mijn leven vond op de parkeerplaats. Vandaag had ik alles bij me en waren we met z'n zessen. Vandaag was het koud, maar de zon bleef schijnen. Op de Weerestein, waar een mevrouw nonchalant haar schouders ophaalde toen ik haar kort vertelde wat ik allemaal was verloren deze week.
Weergaloos.
Reactie plaatsen
Reacties