Zolderontruiming

Mia strompelt vanuit bed naar haar woonkamer met aangrenzende keuken en drukt het knopje van haar koffieapparaat in. De avond daarvoor had ze al een cupje in het apparaat gedaan en ook haar favoriete oranje mok staat al klaar. Ze beweegt zich vervolgens naar het toilet en dit is Mia’s vaste routine in de ochtend. Door het raam schijnt een felle ochtendzon en dat is precies wat ze nodig heeft. Gisteren was ze te laat naar bed gegaan, vandaag zou een drukke dag worden en ze had haar energie hard nodig. Toch kan ze de slaap de laatste tijd niet vatten, en dat zorgt ervoor dat ze veel te lang op de bank blijft hangen, terwijl ze eigenlijk in bed hoort te liggen. De ochtendzon zorgt ervoor dat Mia echt een beetje wakker begint te worden en ze loopt met haar mok in haar handen naar het raam en tuurt naar buiten. Beneden ziet ze haar auto staan en dat is een confrontatie met haar werkelijkheid.

Ze moet deze ochtend zo snel mogelijk in haar auto stappen om aan het werk te gaan, maar ze heeft echt geen zin. Alleen ze heeft weinig keuze, deze klus kan ze echt niet uitstellen. Ze besluit om zich tijdens het koffiedrinken om te kleden en daarna haar tanden te poetsen en de deur uit te stappen. Nog net op tijd bedenkt Mia zich dat ze ook wat eten in haar tas moet stoppen, want anders zou ze echt geen tijd nemen om te gaan eten en met een ontbijtje in de auto zou ze geen tijd verliezen. Tien minuten later, wanneer Mia bijna de oprit oprijdt, bedenkt ze dat ze nog ruim een uur moet rijden en slechts een kopje koffie op heeft. Ze zou de dag nooit doorkomen op een kopje koffie en ze draait haar auto naar de afslag die haar op het kleine parkeerterrein van het tankstation brengt. Ze loopt snel naar binnen, pakt twee chocoladekoeken bij de kassa en bestelt een grote cappuccino. Normaalgesproken kan ze genieten van zo’n autorit met een grote bak koffie en harde muziek aan en het komt zelfs voor dat ze na een lange rit nog geen zin heeft om op de plaats van bestemming te komen, dan geniet ze te veel van de muziek. Vandaag heeft ze sowieso nergens zin in. Ze voelt zich leeg en functioneert op de automatische piloot en op koffie. Ze heeft geen idee hoelang ze dit op deze manier vol zou kunnen houden, maar de situatie is gelukkig tijdelijk.

Ongeveer vijf kwartier later parkeert Mia de auto en ze realiseert zich dat dit de eerste keer is dat ze zonder navigatie naar deze parkeerplaats is gereden. Haar koffie was op, maar de chocoladekoeken heeft ze niet aangeraakt, misschien kon ze die de terugweg wel opeten. Het is mooi weer, dat terwijl het begin november is. Toch kan de aanblik van het grote park naast de parkeerplaats haar gemoedstoestand niet veranderen. Ze houdt van bomen en probeert de verschillende kleuren groen en bruin te zien om te bladeren, maar ze ziet het niet. Ze ziet enkel de grote container die voor het huis van haar vader is neergezet en daaromheen ziet ze bandsporen van de vrachtwagen die de container heeft geplaatst. Even bedenkt ze zich dat dit verboden zou moeten worden, je kunt niet zomaar zo’n grote container plaatsen in een park. Maar wat moest ze anders? De container vullen zou sowieso al geen feestelijke aangelegenheid worden en ze wilde er niet eens over nadenken wat ze moest doen als de container op een andere plek zou staan. De kleuren van de bladeren op de grond en de bomen zou ze moeten bewaren voor een later moment, want op een later moment zou ze de kleuren toch wel weer kunnen zien?

Met tegenzin graaft ze haar sleutel op uit haar tas en ze loopt naar de voordeur. Dit is de eerste keer dat ze dit huis alleen zou betreden, want er zou niemand zijn en niemand komen. Ze zou geen kopje koffie drinken, ze zou zich geen zorgen maken om haar vader, ze zou niet ongemakkelijk in een stoel hoeven zitten, maar ze zou zich waarschijnlijk nog wel ergeren aan de stank die overal leek te hangen. Toch was het pas de vierde keer dat ze dit huis binnen zou stappen en het liefst wilde ze heel hard wegrennen. Tegelijkertijd verlangde ze al jaren naar het moment dat ze rond zou kunnen lopen in dit huis, waarschijnlijk zouden er geen ideale omstandigheden zijn om dit te doen. Ze moest erdoorheen en vorige week had ze bedacht waar ze haar missie zou beginnen. In de bijkeuken van haar vaders ontvouwt ze de trap naar de vliering en voordat ze de trap opstapt, bedenkt ze zich nog net op tijd dat ze haar tas mee naar boven moet nemen. Ze moet het gebruik van de trap zoveel mogelijk zien te vermijden, want het zou niet voor het eerst zijn dat ze van een trap naar beneden valt omdat ze met haar hoofd ergens anders zit. Tot haar opluchting heeft ze een juiste inschatting van het huis gemaakt. De zolder ligt helemaal vol met dozen en losse spullen en hier en daar liggen muizenkeutels. Toen ze een aantal weken voor het eerst in het huis van haar vader kwam, had ze zich afgevraagd waar hij zijn spullen had bewaard en toen hij in zijn stoel zat en niet op haar aanwezigheid lette, had ze een rondje door het huis gelopen. Ze was op de begane grond vooral boeken, video’s en snuisterijen tegengekomen en alles in grote hoeveelheden. In de bijkeuken waren kasten gevuld met modeltreintjes en tientallen trainingspakken waarvan ze al had besloten dat ze dit allemaal weg zou moeten gooien. Natuurlijk, het kon allemaal naar een kringloopwinkel, maar ze heeft geen tijd om daar ook nog eens langs te moeten gaan.

Mia pakt haar telefoon en koppelt deze aan de muziekbox die ze uit haar tas had gehaald. Ze legt de box op een stapel dozen en zet muziek aan. Ze moet er niet aan denken dat ze deze dozen uit moest spitten in dit huis, op deze zolder. De muziek galmt door de ruimte en Mia beslist om linksachter in de ruimte te beginnen. Ze verdeelt de ruimte in drie secties: spullen die bestemd zijn voor de container die buiten staat te wachten, spullen die ze mee naar huis wil nemen en spullen die naar haar vader in het verzorgingstehuis gaan. Ze moest streng zijn, want zoveel ruimte heeft ze thuis niet. Ze voelt de drang om spullen van haar vader mee naar huis te nemen, dan kon ze haar vader toch nog een beetje leren kennen. Met pijn in haar hart begint ze de spullen te sorteren, tegelijkertijd is ze op zoek naar een doos waarvan ze de precieze inhoud niet kent. Het doet pijn, de realisatie dat haar vader al jaren opgesloten zat in zijn huis en nu opgesloten zit in een kamer en niet meer thuis kan wonen. Het doet pijn, dat haar vader zijn dochter nooit kan leren kennen. Tranen springen in haar ogen terwijl ze een doos vol met krantenknipsels versleept naar een plekje dichtbij de trap. Dit zal ze straks naar beneden moeten slepen en in de container moeten gooien. De tranen stromen over haar wangen naar beneden, maar ze maakt geen geluid en probeert nog steeds mee te zingen met de muziek. Ze kan dit toch helemaal niet alleen? Ze kijkt onderzoekend door de ruimte en neemt ondertussen het besluit dat ze haar plan laat varen. Ze heeft weinig tijd om dit allemaal te regelen, maar het maakt niet uit. Ze wil vinden waarvoor ze is gekomen. Als een bezetene loopt ze tussen de overvolle spullen op de zolder door en ze laat geen doos onaangeroerd. Na geruime tijd vindt ze waarvoor ze hier is gekomen. Toen Mia de zorg voor haar vader en de afwikkeling van het huis op zich nam, was het enige waar ze echt aan kon denken deze doos. Deze doos zou haar verleden prijsgeven. Mia kende haar vader niet, maar als ze een beetje op hem zou lijken, dan zou hij bewijsmateriaal hebben bewaard. Ze kijkt vluchtig door de inhoud van de doos en besluit dat ze er genoeg van heeft. Het heeft geen zin om hier vandaag nog te blijven, ze moest de komende weken elke dag naar dit huis rijden om het op te ruimen, maar na 34 jaar was het tijd om naar huis te gaan met enkel deze doos. Na 34 jaar zou ze eindelijk weten waarom ze nooit een vader heeft gehad en Mia voelt dat de inhoud van deze doos haar leven gaat veranderen. De tranen stromen nog steeds over haar wangen, van verdriet, van opluchting en nog meer emoties waarvan ze op dit moment nog niet weet welke emoties het zijn. Ze voelt dat niks hetzelfde meer zal zijn.